Zo vreemd

Hallohallo allemaal,

Wat is dat lang geleden dat ik iets van me heb laten horen, sorry! Ik was zo ontzettend druk, de laatste loodjes zijn altijd het drukste en daarbij heb ik mijn blog wat verwaarloost.
Nu heb ik eindelijk tijd voor een update!
Voor alle mensen die het niet weten, ik ben maandag thuis gekomen van mijn grootte avontuur!
Ik ben al eerdere vertrokken uit Göteborg om lekker op vakantie te gaan in het hoge noorden van Noorwegen. Dit was werkelijk geweldig. Ik heb zeker genoten, maar mijn vakantie verhalen en verhalen van mijn laatste maandje in Göteborg moeten jullie maar mondeling horen. Ik ben altijd in voor een lekker kop thee of een goed glas wijn en een goed gesprek over van alles en nog wat, dus ik hoor het graag als jullie zin en tijd hebben om bij te kletsen :)
Dat jullie dat allemaal mondeling te horen krijgen heeft ermee te maken dat ik dit blog al alleen kan vullen met, het afscheid nemen en weer thuis komen.

Wat viel het zwaar afscheid nemen. Dit had ik me nooit kunnen bedenken voor ik naar Zweden ging. Wat was ik bang dat ik alleen op mijn kamertje zou blijven zitten met zeeën van lege tijd. Ik had het niet meer mis kunnen hebben. Ik ben de hele tijd bezig geweest, was het niet met stage en school dan stonden er wel mensen voor de deur om me een avontuur in te slepen. Wat heb ik daar ontzettend veel meegemaakt, veel geleerd, maar boven al wat heb ik daar vele geweldige mensen ontmoet. Ik ben zo dankbaar voor alles, het was geweldig! Een tijd die ik zeker niet ga vergeten!
Maar als iets geweldig is, is afscheid nemen natuurlijk ook moeilijk. Het begon met stage, waar ik gelukkig niet de enige was die wegging. Ik heb veel geleerd in Zweden, maar alleen in de aandacht staan vind ik nog steeds niets. Nu werd er niet alleen naar mij gekeken met het afscheid, maar naar nog drie anderen. Samen met de andere had ik een prinsestaart gemaakt. Na het afscheidswoordje en de leuke kadootjes krijgen de mensen een stukje taart. Dit maakte dat er tijd was om ook nog individueel met mensen te praten en rustig afscheid van iedereen te nemen onder het genot van een lekker stukje taart. Het afscheid nemen op stage voelde erg goed. Dat het goed voelde is, omdat ik alles goed heb afgesloten, goed heb overgedragen en van iedereen gedag heb gezegd. Eenmaal “thuis” heb ik eens goed gehuild. Tranen van verdriet voor het afscheid, maar ook van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de leuke tijd die ik gehad heb daar, maar ook alles wat ik geleerd heb.

Na stage begon het afscheid nemen van vrienden. Wat is het raar om gedag te zeggen! Ik merk dat ik het ook echt moeilijk vindt om dit te beschrijven. Ook dit is iets om te bespreken met een kopje thee. Praten vind ik gemakkelijker dan schrijven, maar dat wisten jullie vast al :p
Wat ik het raarste vind van afscheid nemen is dat je het gevoel hebt dat je mensen niet genoeg verteld hebt hoe belangrijk ze voor je zijn geweest dat halve jaar. De vrienden die het dichtste bij me staan wilde ik iedere dag dat ik dichterbij het weggaan kwam, meer en meer vertellen hoeveel ze voor me betekenen. Dit heb ik dan ook overmatig gedaan, maar voor mijn gevoel nog niet genoeg.
Ik heb vrienden gemaakt over de hele wereld en ik ben er zeker van dat ik de meeste nog eens ga zien. Waar dat ook mag zijn in de wereld!

Toen het eenmaal mijn buurt was om naar Tromso in Noorwegen te gaan waren er al veel mensen weg. Akke was helaas ook een van die mensen, maar haar afscheid hebben we goed gevierd. Toen de bus eenmaal wegreed hebben we die uitgezwaaid tot ie niet meer te zien was. Ik heb een afscheid gehad in mijn keuken met Yvette, Fredrik en Philip. Drie personen waar ik erg aan verknocht ben geraakt. Samen met Yvette en Fredrik hebben we een echte Zweedse taart gemaakt. We waren helemaal trots op het resultaat en de smaak was zeker zo goed als de taart uitzag. Kijk maar even bij de foto’s om het water in jullie mond te krijgen  We hebben gezellig samen pizza gemaakt en nog de hele avond zitten kletsen en kaarten. Om half 3 gingen we allemaal uitgeput naar bed. Om 6u zou ik samen met Yvette en Fredrik ontbijten en dan zouden we samen naar de bus gaan. Philip moest werken dus die kon helaas niet mee. We hebben in stilte ontbeten misschien, omdat we niet wisten wat we nog moesten zeggen (het was immers 3,5 uur geleden dat we ons nog gezien hadden) of gewoon weg omdat we allemaal nog erg moe waren. Hoe dan ook, het was fijn om samen te ontbijten. Bij de bus hebben we nog eens goed geknuffeld, een traan weggepinkt en alles gezegd wat nog gezegd moest worden. Ik had het niet anders gewild en ook dit afscheid voelde goed. Het is ook geen afscheid meer een tot ziens.

Met dit fijne afscheid begon mijn geweldige vakantie in Noorwegen. Het was werkelijk prachtig daar en ik heb het erg leuk gehad. Wat gedag zeggen ook vreemd maakt is dat er aan de andere kant weer hallo wordt gezegd. Hallo, tegen mensen die je een half jaartje niet gezien hebt. Ik ben dan ook erg blij om alle mensen hier weer te zien! Het is leuk om weer heerlijk met iedereen bij te kletsen.

Toch is het heel vreemd om weer thuis te zijn. Vreemd, omdat ik niet meer op mezelf woon, geen spontane acties van Akke of Yvette, geen Philip in de keuken, geen Fredrik om eindeloze discussie mee te voeren, geen feestjes en barbecues meer met alle geweldige mensen die ik ontmoet heb, geen Zweedse taal meer om me heen en nog zoveel meer. Maar wat ik het raarste vindt is alsof ik niet ben weg geweest. In Bunde is nauwelijks iets veranderd en thuis is alles nog bijna hetzelfde. Ik liep mijn kamer in en had het idee er gisteren nog geweest te zijn. Zo vreemd, maar tegelijkertijd zo vertrouwt. Omdat bijna alles hetzelfde is gebleven merk ik ook dat ik meteen weer terug val in oude ritmes. Ritmes waarvan ik in Zweden dacht dit ga ik helemaal anders doen als ik thuis ben. Dit wordt dan ook mijn grootte uitdaging in Nederland. Alles wat ik in Zweden geleerd heb zoveel mogelijk toe te passen in Nederland. Ik ben er zeker van dat dit gaat lukken! :)

Ik wil jullie allemaal super bedankt voor de getoonde interesse en de leuke en lieve berichtje die ik gekregen heb.

Dit was hem dan, mijn laatste blog over Zweden. Ik weet zeker dat het niet bij Zweden blijft. Ik geproefd aan de vrijheid en zie me wel de wereld over reizen, dus reken maar op meer blogs!
Hopelijk zie ik jullie allemaal snel om eens goed te kletsen.

Hej då, puss, kram och massor av kärlek,

Emma